กีฬาเปตองนั้นผู้เล่นทุกคนต้องโยนเหรียญเสี่ยงทายว่าทีมใดเป็นฝ่ายเลือกสนาม และเป็นฝ่ายเริ่มโยนลูกเป้า ถ้าสนามแข่งขันถูกกำหนดไว้แล้วโดยคณะกรรมการจัดการแข่งขัน จะต้องเริ่มโยนลูกเป้าในสนามที่กำหนดไว้ ทีมเข้าแข่งขันไม่สามารถไปสนามอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตจากกรรมการผู้ตัดสิน ผู้เล่นคนใดคนหนึ่งของทีมที่ชนะการเสี่ยงทายจะเป็นผู้เลือกจุดเริ่มเล่น และวาดวงกลมที่ขนาดใหญ่พอให้ผู้เล่นเข้าไปได้ยืนได้เต็มทั้งด้วยเท้าทั้งสองข้าง วงกลมที่ถูกวาดขึ้นมานั้นต้องมีขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางไม่น้อยกว่า 35 เซนติเมตร หรือไม่มากกว่า 50 เซนติเมตร ในกรณีที่ใช้วงกลมสำเร็จรูปเป็นอุปกรณ์ต้องมีเส้นผ่านศูนย์กลาง 50 เซนติเมตร โดยวัดที่เส้นขอบในวง การใช้วงกลมสำเร็จรูปต้องได้รับอนุญาตจากผู้จัดที่จัดเตรียมอุปกรณ์ วงกลมที่ถูกต้องสำหรับการโยนลูกเป้าที่อนุญาตในกติกา ต้องถูกวาดห่างจากสิ่งกีดขวางอย่างน้อย 1 เมตร แต่สำหรับการแข่งขันในระบบสนามเปิดจะใช้ 2 เมตร พื้นที่ในวงกลมสามารถถูกปรับให้เรียบระหว่างการเล่นรอบนั้นได้ แต่ต้องถูกกลบกลับให้ดีดังเดิม ขณะที่โยนเท้าของผู้เล่นต้องอยู่ในวง และห้ามเหยีบเส้นรอบวงและห้ามออกจากวงจนกว่าลูกเปตองที่โยนไปจะตกถึงพื้น
วิธีการเข้าลูกของกีฬาเปตองมีอยู่ 3 แบบ ด้วย กันคือ
- การโยนลูกระยะใกล้หรือจะเรียกว่า ลูกไลน์ เป็นการโยนลูกให้ตกตั้งแต่จุดโยนหรือไม่เกิน 3 เมตร จากจุดโยนใช้แรงเหวี่ยงจากแขนและข้อมือ ปลายนิ้วใช้ส่งลูก ระยะทางที่ลูกวิ่งเข้าหาเป้าจะมีระยะทางไกล ทิศทางของลูกอาจมีการเปลี่ยนแปลงได้ง่ายตามลักษณะของพื้นสนามการโยนลูกนี้จะเหมาะพื้นสนามที่เรียบเท่านั้น
- การโยนลูกระยะกลางหรือ ฮาฟคร๊อป เป็นการนโยนลูกให้ตกเกือบกึ่งกลางระหว่างจุดเริ่มกับลูก ต้องโยนลูกให้สูงกว่าการโยนลูกระยะใกล้ และทุกลูกที่โยนออกไปต้องเป็นลูกหมุนกลับหลัง ข้อสำคัญคือ จุดตกการโยนลูกนี้เหมาะสำหรับสนามที่มีพื้นไม่เรียบ เป็นหลุม พื้นสนามแข็ง ขรุขระ หรือ จุดตกของการปล่อยลูกระยะใกล้เป็นหลุมไม่สามารถที่จะหาจุดตกได้
- การโยนลูกโด่ง หรือ ดร๊อป เป็นการโยนลูกให้สูงกว่าลูกระยะกลางและต้องให้ลูกหมุนกลับหลังมากกว่าโดยการใช้ปลายนิ้วสกรูลูก การโยนลูกนี้จุดตกมีความสำคัญอย่างมาก ลูกนี้จะเหมาะกับพื้นสนามที่ไม่เรียบ เปียก แฉะ เป็นหลุมเป็นบ่อ ต้องโยนให้ถึงเกือบลูกเป้า ห่างจากลูกเป้าประมาณ 50-100 เซนติเมตร แต่ก็ขึ้นอยู่กับพื้นที่ของสนาม